Het ene na het andere onderzoek buitelt over ons heen. Over corona en stress. De boodschap: corona zorgt voor grote toename van burn-out klachten.
We schijnen zelfs af te stevenen op een regelrechte burn-out epidemie. Maar is dat echt zo? Kan je die conclusie trekken?
Een kanttekening met concrete tips.
Inderdaad, corona vraagt veel van ons. Het duurt lang en brengt voor veel mensen grote zorgen met zich mee. Zorg over gezondheid, werkgelegenheid en inkomen. Onduidelijkheid of je kind morgen wel of niet naar school kan en of je dan kan werken, een onrustige thuiswerkplek, het gemis aan sociale contacten en ga zo maar door.
Aan de andere kant biedt corona ook ruimte. Geen reistijd, geen file-stress, rustig thuis kunnen werken in plaats van in de rumoerige kantoortuin, ruimere mogelijkheden om privé en werk te kunnen combineren, kunnen werken op je eigen tijd (een verademing voor de avondmensen onder ons).
Dat stressklachten zijn toegenomen, is heel begrijpelijk. Alleen kan je daarmee niet de conclusie trekken dat er een burn-out epidemie op komst is. Stress- of burn-out klachten kan je niet 1:1 door trekken naar een burn-out diagnose.
Maar elke klacht is wel een kans.
Het mooie van stress-klachten is dat het je de gelegenheid biedt om oplossingen te zoeken. Het is een signaal dat er iets moet veranderen. En dat is precies wat de meeste mensen gaan doen, coping heet dat. Dat is niet altijd leuk, het is confronterend en dus zuchten en steunen mensen.
Maar die mensen lossen wel dingen op. Ze gaan op zoek naar een nieuwe balans: organiseren het werk anders, maken nieuwe afspraken over werktijden, zoeken andere vormen van sociale steun, gaan tussen de middag wandelen in plaats van dat ze doorwerken, bellen in bij een zoom-meting zodat ze tijdens de vergaderen meer bewegingsvrijheid hebben en zo voorkomen dat ze alleen maar voor een schermpje zitten, dat soort dingen.
We hebben een hoop bijgeleerd het afgelopen half jaar!
Juist daardoor zijn veel gestreste mensen prima in staat om de extra belasting terug te brengen naar een haalbare belasting.
Bij een veel kleiner deel van de mensen lukt dat niet of onvoldoende. Die kunnen inderdaad een burn-out ontwikkelen. Hoe groot het percentage mensen is dat van burn-out klachten daadwerkelijk een burn-out krijgt is niet bekend. We weten wel dat het grootste deel van de mensen met stressklachten zich weet aan te passen. De conclusie dat er een burn-out epidemie aankomt is dus niet te trekken, op basis van de toename van stressklachten.
Als HR-professional is het zinvol om je dit te realiseren. In heel veel onderzoeken worden stress-klachten gemeten. Het MTO, de RI&E, vitaliteitsonderzoeken en nu ook onderzoeken naar aanleiding van corona.
En dat is goed!
Het is belangrijk om te weten, omdat het een signaal is waar je ook als werkgever wat mee kan.
- Maak bespreekbaar dat je van stressklachten niet moet schrikken, maar dat het een signaal is dat er iets moet veranderen.
- Help mensen bewust te worden dat gewoon doorduwen en niet zeuren best even kan, maar geen oplossing is voor de lange termijn.
- Zet bedrijfsmaatschappelijk werk in, zodat mensen even stoom kunnen afblazen en over oplossingen kunnen nadenken. Vaak biedt een kleine aanpassing al ruimte en herstel.
- Of besteed er tijd aan in een werkoverleg of bila. Gewoon om mét en van elkaar te kunnen leren.
Dat in een vroeg stadium aanbieden, levert veel op zowel voor het bedrijf als voor je medewerker.
Laat je niet gek maken door allerlei oneigenlijke conclusies die nu getrokken worden. Blijf nadenken en hou de menselijke maat in de gaten. We moeten het per slot van rekening, met elkaar goed zien te doen!
